ΚΕΚΑ
Επαγγελματίες πολιτικοί δεν είμαστε, ούτε θέλουμε να γίνουμε…
Το ΚΕΚΑ αποφάσισε να μετάσχει στον πολιτικό στίβο της χώρας, με την πεποίθηση ότι καλύπτει ένα κενό και μια σειρά από ανάγκες, που σήμερα ούτε ιεραρχούνται αλλά ούτε και «υπηρετούνται» από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα – μικρά ή μεγάλα – δεν έχουν ποτέ καταθέσει ένα βασικό πρόγραμμα για την ελληνική ΥΠΑΙΘΡΟ
Κι όμως, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας που ιεραρχούν πολύ ψηλά το τι μέλλει γενέσθαι με την ύπαιθρο που απαξιώνεται, με τα δάση που καίγονται, με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα βουνά μας, με τις πολιτικές που απαιτούνται ώστε η άγρια ζωή και το φυσικό περιβάλλον να μην ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ή να μην γίνονται πεδίο ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ…
Τις ανάγκες και τα «θέλω» αυτών των πολιτών φιλοδοξούμε να ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ και να εκφράσουμε!
Το κυνήγι και το ψάρεμα δεν αποτελούν μόνο απόλυτα αποδεκτές και νόμιμες πράξεις αποκόμισης τροφής από τη φύση, αλλά και έναν γνήσιο τρόπο για να συνεχίσει ο άνθρωπος να σφυρηλατεί τους δεσμούς του με το περιβάλλον και την άγρια ζωή.
Το κυνήγι αποτελεί έναν τρόπο για να μπορέσει να «ΑΠΟΔΡΑΣΕΙ» ο σύγχρονος άνθρωπος και να συνομιλήσει με τη φύση, να συνδεθεί μαζί της, να την αγαπήσει και να στρατευτεί στην υπεράσπιση της ακεραιότητάς της.
Το κυνήγι και το ψάρεμα – εφόσον διεξάγονται ορθολογικά – αποτελούν έναν τρόπο «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ», στην αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον αλλά και τις «κακές-ανθυγιεινές συνήθειες» των δραστηριοτήτων της πόλης.
Ωστόσο, η Πολιτεία, τα κόμματα και οι λοιποί εκφραστές του δημόσιου λόγου, ουδέποτε θέλησαν ή μπόρεσαν να αξιοποιήσουν την κοινωνία των κυνηγών, ως μια πολύτιμη κοινωνική εφεδρεία για την υπεράσπιση του δημόσιου αγαθού που αντιπροσωπεύουν τα δάση, η άγρια ζωή και το φυσικό περιβάλλον της πατρίδας μας.
Αντιθέτως, όλα αυτά τα χρόνια, οι 200.000 πολίτες αυτής της χώρας χρησιμοποιήθηκαν ως υποκείμενα δρακόντειων ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΝ, ή ως βολικά «ΑΛΛΟΘΙ» για την ανεπάρκεια ή/και την αδιαφορία της πολιτείας να διαχειριστεί ή να προστατεύσει ουσιαστικά την ύπαιθρο.
Κυβερνήσεις και κόμματα αγνόησαν ή περιφρόνησαν προκλητικά το γεγονός ότι στις τοπικές κοινωνίες της υπαίθρου, το κυνήγι συνεχίζει να αποτελεί μέρος συλλογικών ΑΞΙΩΝ, κουλτούρας, αλλά και πολύτιμο στοιχείο εσωτερικής ΣΥΝΟΧΗΣ.
“Μόνο στα 27 κράτη – μέλη της Ενωμένης Ευρώπης δραστηριοποιούνται σήμερα 7,6 εκατομμύρια κυνηγοί και 24 εκατομμύρια ερασιτέχνες ψαράδες.”
Ποιοι είναι, λοιπόν, σε αυτή τη χώρα εκείνοι οι «δημοκράτες» που επιδιώκουν την απαγόρευση του κυνηγίου, με την πεποίθηση ότι εκπροσωπούν κάποιου είδους «πλειοψηφικό ρεύμα», ή έστω μια φανταστική… «κοινωνική πρωτοπορία»;
Ποιες είναι αυτές οι οργανώσεις που κατασκευάζουν έναν φανταστικό «εχθρό» του περιβάλλοντος, ώστε να μπορούν οι ίδιες να υπάρχουν, να παρεμβαίνουν και να «ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ» ποικιλοτρόπως;
Το Κ.Ε.Κ.Α φιλοδοξεί να εκφράσει με στοιχεία τον δημόσιο αντίλογο, απέναντι στην ΠΟΛΩΤΙΚΗ ρητορική εκείνων των οργανώσεων που αναζητούν κοινωνικό ακροατήριο, αφελή μέλη χωρίς δικαιώματα, και… ανέλεγκτες ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ από τον ευρωπαϊκό κοινοτικό ή εθνικό προϋπολογισμό!
Τι εκφράζουμε
Το ΚΕΚΑ εκφράζει και συσπειρώνει γύρω του πληθυσμιακές ομάδες με κοινωνικές αναφορές στις παραδοσιακές δραστηριότητες της υπαίθρου, έναν ολόκληρο κόσμο που έως τώρα ΑΓΝΟΗΘΗΚΕ, λοιδορήθηκε, και μεθοδευμένα και ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΘΗΚΕ για όλα τα περιβαλλοντικά δεινά του τόπου.
Το πολιτικό μας βήμα υπηρετεί μια αντίληψη που θέλει να περιφρουρήσει, να διατηρήσει και να κρατήσει στις ΕΣΤΙΕΣ τους τις τοπικές κοινωνίες της περιφέρειας, που σήμερα απειλούνται από την ισοπεδωτική κουλτούρα της ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ.
Σε μια περίοδο που η διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς αμβλύνεται, βαθαίνει αντιθέτως το ΡΗΓΜΑ μεταξύ των αστικών περιοχών και της υπαίθρου.
Εμείς πιστεύουμε ότι μια ΕΥΡΩΠΗ για να παραμείνει ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ και πλουραλιστική, θα πρέπει να σέβεται τη διαφορετικότητα αυτών που την κατοικούν.
Παράλληλα θα πρέπει να προασπίζει τη βασική αρχή της δημοκρατίας, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ελευθερία της έκφρασης, της κίνησης, των προτιμήσεων και της ζωής κάθε ατόμου από τη στιγμή που σέβεται του γραπτούς και άγραφους νόμους. Και το κυνήγι ή το ψάρεμα, αποτελούσαν ανέκαθεν στοιχεία αυτής της ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ!
Η σημερινή κυρίαρχη ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΤΙΚΗ αντίληψη, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μείωση του αγροτικού πληθυσμού, στην αμφισβήτηση των μέχρι τώρα παραδοσιακών αξιών του και στη συσσώρευση ενός περιβαλλοντικού κόστους που θα συρρικνώσει ακόμα περισσότερο την πανίδα και τη χλωρίδα του αγροτικού τοπίου.
Οι πολιτικές που εκπονούνται σήμερα ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΠΟΙΟΥΝ τη γεωργία, καταστρέφουν τις νησίδες άγριας ζωής στις καλλιεργούμενες εκτάσεις, ΕΞΑΝΤΛΟΥΝ τους φυσικούς πόρους και δημιουργούν συνθήκες ανταγωνισμού που δεν μπορεί να αντέξει ο μικρομεσαίος ΑΓΡΟΤΗΣ.
Έτσι, αγρότες, κτηνοτρόφοι, υλοτόμοι, ακτήμονες, μικροκαλλιεργητές, μελισσοκόμοι κλπ, καλούνται αβοήθητοι να επιβιώσουν μέσα σε ένα καθεστώς απαγορεύσεων που τους στερεί ζωτικό χώρο και μειώνει την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους.
Την ίδια ακριβώς στιγμή όμως, μεθοδευμένα αποκρύβεται ότι πίσω από τις πολυδιαφημισμένες καλές προθέσεις ή τα ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΑ προγράμματα «οικολογικής» προστασίας, καιροφυλαχτούν ισχυρά επιχειρηματικά ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ που απλώς θέλουν να διατηρήσουν ή να αυξήσουν το μερίδιο που κατέχουν στην αγορά.
Οι ανεμογεννήτριες που ισοπεδώνουν τα βουνά μας, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Σήμερα, οι ενταγμένες στο δίκτυο «NATURA» περιοχές, καταλαμβάνουν μαζί με τα Εθνικά Πάρκα πάνω από το 29% του εδάφους της χώρας, ένα ΠΟΣΟΣΤΟ δηλαδή που ξεπερνά το αντίστοιχο κάθε άλλου κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Επί της ουσίας, όμως, απλώς αναπαράγουν την κοντόφθαλμη και ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ αντίληψη που διαχρονικά επικρατεί, όταν η Πολιτεία αποπειράται να αντιμετωπίσει ΠΟΛΥΠΛΟΚΑ προβλήματα προστασίας της φύσης και της άγριας ζωής.
Πρόκειται για εκείνη την αντίληψη που αντιμετωπίζει τη φύση ως «μουσείο» και εξαντλείται σε ατελέσφορες απαγορεύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν σε ατελέσφορους ΔΙΧΑΣΜΟΥΣ και ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ με τις τοπικές κοινωνίες.
Τα όσα γίνονται σήμερα σε περιοχές όπως ο Έβρος, ο Γράμμος, ο Πάρνωνας, τα Τζουμέρκα, η Πίνδος, η Ροδόπη, η Φθιώτιδα, η Ζάκυνθος, η Οίτη κλπ, δεν αφορά φυσικά μόνο τους κυνηγούς και τους «οικολόγους», όπως τεχνηέντως διοχετεύουν όσοι βολεύονται σε πλαστά δίπολα.
Αφορά πολύ περισσότερο τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους, τους υλοτόμους, τους ακτήμονες, τους μικροϊδιοκτήτες γης και ολόκληρες κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στην ύπαιθρο.
Η «προστασία» συνδέεται μόνο με απαγορεύσεις, απομόνωση, ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ και υποχρεώσεις για τους ντόπιους πληθυσμούς, παρά τις προειδοποιήσεις πανεπιστημιακών δασκάλων ότι αυτή η φιλοσοφία όπου και όποτε εφαρμόστηκε, απέδωσε τα εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ αποτελέσματα.
Ζούμε δυστυχώς όμως σε μια χώρα, όπου η ΕΡΕΥΝΑ και η ΓΝΩΣΗ για τη φύση δεν παράγεται στα Πανεπιστήμια της, καθώς οι πόροι που κατευθύνονται προς αυτά συνεχώς απομειώνονται… Αντιθέτως, μελέτες επί μελετών που κανείς δεν αξιολογεί, ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ και ανατίθενται σε ιδιωτικές μελετητικές εταιρίες, ή οργανώσεις που αυτοπροσδιορίζονται ως «οικολογικές».
Σε εκατοντάδες περιοχές της χώρας βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με μια ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ, που θέλει από την ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ να κερδοφορούν μόνο ΛΙΓΟΙ και πάντα οι ίδιοι!
Μια ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ που επιδιώκει να εκβιάσει έτσι τις εξελίξεις, ώστε οι μικροιδιοκτήτες γης, οι ντόπιοι κυνηγοί, οι κτηνοτρόφοι, οι ακτήμονες, ένας ολόκληρος κόσμος που μέχρι σήμερα διαμόρφωσε και διατήρησε την περιβαλλοντική αυταξία της ορεινής Ελλάδας, να «ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΘΕΙ» και να υπαχθεί σε ένα νέο καθεστώς που θα καθορίζεται… από ΟΙΚΟ-ΚΟΜΙΣΑΡΙΟΥΣ!
Και όλα αυτά σε μια χώρα που έχει διατρέξει 2.500 χρόνια ιστορίας, με οικοσυστήματα που διαμορφώθηκαν υπό τη συνεχή παρουσία του ανθρώπου, και με βουνά που κάποτε πατούσαν και δραστηριοποιούνταν πολύ περισσότεροι άνθρωποι απ’ ότι σήμερα.
Εν κατακλείδι,
ΧΑΙΡΕΤΙΖΟΥΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ, όσους πραγματικά τους αγγίζει ο αγώνας αυτός γιατί είναι αγώνας επιβίωσης και διαιώνισης των Ελευθεριών μας αναφορικά με την ΦΥΣΗ.
ΚΑΙ περιμένουμε να συμπαραταχτείτε ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ